Crampons en krampen

Volgens onze gids Thomas, voor vrienden Thom, regent het 180 dagen per jaar aan de westkust van Nieuw Zeeland. Dat betekent bijna de helft van het jaar, om de dag dus. En vandaag was zo'n dag. Het kwam echt met bakken uit de hemel. Ons tuintje stond gewoon blank. Op weg naar de bakker voor een vers broodje voor het ontbijt dus maar even langs bij Fox Glacier Guiding waar wij onze gletsjertocht hadden geboekt. Ook hier is het devies; 'come rain or shine'. Met andere woorden; niet zeuren, dat beetje regen, de tocht gaat door ......... 

Met een klein beetje tegenzin, wat krampjes van de zenuwen, toch eerst nog even een bakkie. En toen was het zover. Netjes melden, kennismaken met Thom en naar de briefingroom voor veiligheidsinstructies. Wel nu; kans op a) 'rock fall' b) overstroming c) vloedgolf en d) onstabiele ondergrond. Dus. En oh ja, bij hevige regen kans x2. Onze lezers begrijpen dat wij hier niet heel enthousiast van werden en de krampen weer even terug waren. Maar ja, we hebben niet voor niets honderden kilometers gereden en duizenden kilometers gevlogen. Daarom regenbroek, regenjas, dikke sokken en wandelschoenen aan en een rugzak met onze crampons op en vervolgens de bus in. Na een ritje van 10 minuten werden we afgezet en begon de tocht. De eerste meters waren nog leuk, de volgende meters indrukwekkend en spannend! Over een pad bezaaid met stenen, wadend door stromingen gevormd door watervallen klommen wij langzaam richting Fox Glacier. Op een aantal delen van het pad waren er strikte instructies; niet stoppen, niet fotograferen, bij elkaar blijven, doorlopen en als ik iets zeg dan doe je het .... Ja Thom .... Hoe serieus hij hierin was, getuigde de aanwezigheid langs het pad op verschillende plekken van collega's van Thom. Hun taak was om continue de rotswanden in de gaten te houden en de gidsen te waarschuwen voor mogelijk gevaar. Met z'n tienen naar boven, met z'n tienen naar beneden. Punt. 

En daar was ze opeens! Net zoals ze al honderden jaren is: Fox Glacier. Nu was het tijd voor het onderbinden van de crampons om de tocht voort te zetten op de gletsjer. Thom met pikhouweel voorop voor het uit- en bijhakken van het spoor, langs gletsjerspleten en uitgeholde gaten in het ijs. We voelden ons even een soort oermens. Ondertussen zagen we met regelmaat 'rock falls'; met een hoop gedonder en geraas kwamen stukken rost ter grootte van een koelkast naar beneden. Zeer indrukwekkend en wij voelden ons nietig. Zeker voelden wij ons zeer nietig in een grot in/onder de gletsjer. Op ons knieën kropen wij door een smalle opening en stonden vervolgens onder meters ijs. Brrrrrr......

Na ruim 2 uur was het tijd om terug te gaan naar de bus. Via hetzelfde rotspad togen wij richting parkeerplaats. Echter, de lieflijke stroompjes van eerder die middag waren getransformeerd tot kolkende stromen. Gelukkig waren daar echte mannen die ons galant naar de overkant hielpen. Natte voeten was nog steeds het resultaat maar dat was het minst erg. Ons haar was inmiddels tot een zielig hoopje verworden maar ook dat deerde ons niet. Deze middag was zo overweldigend; jullie hadden erbij moeten zijn. De foto's laten nog niet de helft zien van hoe indrukwekkend dit is. 

Zeer voldaan trakteerden wij onszelf vanavond op een salade met overheerlijke frieten. En maakten we kennis met Ada en Theo, don Theo voor vrienden, uit Oude Wetering. Want, zoals de baas van ons motel zich hardop afvroeg; are there any Dutch left in Holland? je komt ze ook overal tegen die Hollanders. Wij hadden vandaag weer echt een super dag!! 

Morgen maar weer een stukje rijden; op naar Queenstown en de Milford Sounds. Come rain or shine! :-)